Ervaringsverhaal Simone S. 

Wie ben ik? 

Ik ben Simone. Ben getrouwd en heb 2 kinderen en 1 kleinkind, het 2e kleinkind is op komst. Vroeger was ik altijd iemand die vrolijk was, maar soms ook erg gestrest. Ik had een vaste baan als procesoperator bij een groot bedrijf. Thuis deed ik ook veel. Ik was iemand die veel kletste en veel grappen maakte. Mensen moesten altijd om mij lachen. Had ook veel hobby’s zoals tekenen en de pc en verre reizen. Op mijn 34e kreeg ik een hersenbloeding, ik herstelde na een jaar en ging weer volledig werken.

Op een dag, was ergens in juli dat ik stil raakte en even van de wereld was. Na een poosje kwam ik weer bij en dat ging zo een paar dagen door. Toen moest ik naar het ziekenhuis en de arts wilde foto’s maken van mijn hoofd, er werd me medegedeeld dat ik 4 aneurysmata had, dit zijn bloedvaten die gesprongen zijn. Dit zat in mijn hoofd en moest zo snel mogelijk geopereerd worden.

Wat is er gebeurd waardoor ik hersenletsel kreeg?

De eerste operatie ging goed en ik moest herstellen. Na 2 weken moest ik weer naar het ziekenhuis voor de 2 de operatie, maar toen ik bijkwam, lag ik aan de beademing en had het benauwd. Ze trokken de beademing eruit en ik hoorde dat ik niet geopereerd was, want diegene had de beademing aan de slokdarm. Dat was een fout geweest en ik had veel keelpijn. Dus, kon ik weer naar huis en na 3 weken kon ik weer naar het ziekenhuis om alsnog geopereerd te worden voor de 2 de keer. Die ging ook goed, maar na 10 dagen ’s morgensvroeg voelde ik me duizelig en ben neergevallen. Ik had het geluk dat mijn man nog thuis was en er gelijk hulp kwam. Ik kwam na een paar dagen bij en kon niet praten, lopen of bewegen. Ik merkte dat ik in het ziekenhuis lag. Ik kan me niet herinneren wat ik daar allemaal heb meegemaakt.

Hoe was de revalidatie?

Na 2 weken ging ik naar de Sint Maartenskliniek en na 2 dagen daarna kwamen ze me uit bed halen om te lopen. Ik dacht, dit gaat me niet lukken, maar het lukte me toch!
Ik heb daar allerlei lessen gevolgd om weer te praten, bewegen en lopen, zoals logopedie, fysiotherapie, ergotherapie en psychologie. Het was een zware tijd voor mij, dat zal ik niet snel vergeten.
Er waren mensen bij die zeiden, dan heb je geluk gehad, dat je weer kan lopen, praten en bewegen. Geluk…, ik noem het zure pech.
Na 3 maanden mocht ik naar huis en toen begon het pas.

Wie ben ik nu?

Ik kwam thuis en wist helemaal niets, bijvoorbeeld hoe ik koffie moest zetten. Ik zat de hele dag thuis of buiten op een bankje. Ik was totaal verdoofd en ontredderd en dat ging zo een week lang door. Na een week mocht ik naar de Klokketoren, Daar heeft de Sint Maartenskliniek en mijn man voor gezorgd. Op de Klokketoren was het vreemd en moest ik erg wennen aan de mensen en aan de dingen die ze deden.
Na een half jaar kwam mijn persoonlijk begeleider Hans S. mij vragen of ik Hersenz wilde doen. Dat wilde ik wel.
Bij Hersenz leerde ik hoe ik dingen moest onthouden door ze op te schrijven. Ik leerde dat ik mijn medicijnen elke dag moest innemen. Ik leerde dat ik op tijd rust moest nemen en niet alles achter elkaar doen. En het belangrijkste vind ik dat ik leerde om weer mezelf te zijn en dat doet me goed en wil daarvoor iedereen bedanken die bij Hersenz aanwezig waren.
Onder andere wil ik Patrick G. bedanken namens Hersenz voor zijn bijdrage aan het ervaringsverhaal en Kristina voor haar bijdrage, altijd een vriendelijke meid en spontaan.

Nu zijn we tweeënhalf jaar verder en ik ben nu iemand die anderen helpt en met anderen praat en die altijd vrolijk is en me nergens druk over maak. Ik zeg nu meer dan in het verleden interesseert mij de toekomst, want daarin ben ik van plan te leven, want het verleden is geweest en dat verander je toch niet.
Dit ben ik nu, maar ik ga 2 keer per week sporten en 1 keer per week wil ik graag vrijwilligerswerk doen. Daarnaast kom ik nog bij de Klokketoren voor nieuwe ideeën en een duwtje in de rug, want dat heb ik af en toe nog nodig.

Mijn hobby’s doe ik nog steeds, alleen niet meer zo vaak. En thuis kan ik me redelijk goed redden, maar heb er toch wat hulp bij nodig bijvoorbeeld bij het huishouden en iemand die me afremt als ik te lang doorga.

Mijn doel is dat ik hier aan meedeed is om mijn verhaal over te brengen naar anderen en om meer nuances te krijgen en over NAH en wat erbij komt kijken.

Je moet niet loslaten, maar anders vasthouden. 

Hier het verhaal van een mevrouw met NAH. 

Het komt uit een Nieuwsbrief van Kunst-zinnig-brein. Misschien herkenbaar en fijn om te lezen.

Wat doe je als het even anders gaat omdat er een virus over de wereld waart?

En daar zit je dan! Verplicht thuis! Geen therapie meer, niet meer schilderen met de andere kunstenaars, zoveel mogelijk in zelf isolatie omdat een levensbedreigend virus over onze aardbol waart. Dat is moeilijk voor iedereen, maar voor mensen met NAH nog wat moeilijker. Want alle zekerheden en alle activiteiten vallen weg. En omdat wij ook nog in de risicogroep zitten, gaan we zo min mogelijk of helemaal niet meer naar buiten.

De afgelopen week, nadat we te horen hebben gekregen welke maatregelen er zouden komen, kwam ik in een soort vacuüm van het virus en maatregelen terecht. Zo veel prikkels van buitenaf, angst, bezorgdheid om mijn naaste, bezorgdheid om wat als? En zoveel informatie, via sociale media en app groepen, een hoofd dat niet leeg wordt waardoor je intens moe wordt. Hoe ga je daarmee om als je NAH hebt? En wat als dan ook nog je structuur wegvalt van de wekelijkse activiteiten? In mijn geval: therapie en het schilderen bij het Kunst-Zinnig-Brein.

De schildersgroep, ons Open Atelier, dat net twee keer bij elkaar was gekomen, werd ook afgezegd. Voor ons een aderlating, want buiten het schilderen is het ook altijd fijn om bij elkaar te zijn. Om met elkaar te praten waar we tegen aanlopen, positieve dingen, het ondersteunen van elkaar maar vooral ook heerlijk aan het werk gaan. Een zeer begrijpelijk besluit, dat ik ten volle ondersteun. Maar wat ga je dan doen? Velen van ons hebben niet de mogelijkheid om thuis aan het schilderen te gaan. Voor de mensen die bij de dagbesteding aan het schilderen konden gaan is die mogelijkheid er nu ook niet meer. Dus dan val je toch wel in een gat.

Voor mijzelf geldt dat ik wel de mogelijkheid heb om thuis aan het werk te gaan. Ik heb een eigen atelier, een oase van rust waarin ik de buitenwereld kan buitensluiten qua geluid en dus prikkels. Een omgeving waarin ik mijzelf mag zijn met mijn beperkingen en waarin ik tot mooie dingen kom. Een omgeving die ik nu nog meer dan anders nodig heb. Dus na een week in een soort bubbel van virus, prikkels, angst en mijzelf niet zijn te hebben gezeten, heb ik besloten om me toch meer af te sluiten van wat er gaande is, zonder mijn ogen ervoor te sluiten. Zelfbescherming! Ik ben dus weer aan het schilderen gegaan. Ik heb wat meer de rust gekregen om weer te schilderen. Niet al mijn angsten en bezorgdheid zijn weg, maar ik hoop dat het schilderen me nog meer kracht geeft om de komende periode goed door te komen. 

Ria H stuurde een mailtje waarin ze schreef :

Deze mooie pannenlappen heeft Thea geverfd, genaaid, en cadeau gedaan aan mij. 
Heel erg knap en lief.

Bedankt Thea.

Verhaal van 4 stagiaires van de HAN die stage hebben gelopen bij het NAH Centrum.

Leuk om te lezen ! Bedankt voor jullie inzet dames! 

Hallo! Wij zijn Evy, Ian, Renée en Senna, vierdejaars ergotherapie studenten aan de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen (HAN).

In de periode van september 2019 tot januari 2020 zijn wij bezig geweest met een onderzoek voor het NAH-centrum te Nijmegen. Ons doel was om uitstroom mogelijkheden in een straal van 15 kilometer rondom het NAH-centrum in kaart te brengen en hier een bruikbaar overzicht van te creëren. Deze uitstroom mogelijkheden bieden voor cliënten van het NAH-centrum de optie om op een andere plek activiteiten te doen die aansluiten bij de persoonlijke behoeftes en interesses. Te denken valt aan een welzijnsorganisatie of dagbesteding waar de cliënt bijvoorbeeld meehelpt in de keuken, moestuin of kinderboerderij, deelneemt aan creatieve activiteiten, aansluit bij een koffie uurtje of een wandelgroep... Het participeren in de samenleving kan hierdoor bevorderd worden.

Wij hebben een aantal keer het NAH-centrum in Nijmegen bezocht. Zo hebben wij een dag meegelopen om inzicht te krijgen in de activiteiten die op het centrum worden aangeboden en na te gaan aan welke activiteiten behoefte is. Daarnaast hebben wij meerdere gesprekken gevoerd met de professionals van het NAH-centrum, om voor jullie iets betekenisvol te doen. 

Ons resultaat van het onderzoek is dat wij 47 uitstroom-mogelijkheden hebben gevonden die nu onderdeel zijn van het uitstroom-overzicht. Dit overzicht kan, wanneer hier behoefte aan is, door begeleiders of traject-coaches, samen met cliënten worden ingezet. 

Wij vonden het onderzoek interessant en leuk om te doen. Zo hebben we een gebruiksvriendelijk en inzetbaar product voor de betrokkenen van het NAH-centrum ontworpen, hier zijn we trots op. Wij hopen dat dit product ook daadwerkelijk ingezet blijft worden en we jullie hierbij hebben geholpen!

Verhaal van Hans 

Een goede middag op deze Goede Vrijdagmiddag 10 april. Los van of je iets hebt met het geloof, het is wel een beetje vreemd om het woord “goed” te gebruiken voor een dag waarop zo’n 2000 jaar geleden iemand flink gemarteld werd, een paar zware houten balken door de straten moest zeulen, daarvan een kruis moest maken, zonder verdoving eraan vastgespijkerd werd en uiteindelijk overleed. Geen pretje lijkt me, maar hij moest iets doen om de wereld (weer) een beter plekje te maken.

Gelukkig hebben we nog steeds mensen in onze samenleving die zichzelf “opofferen” om ons even stil te zetten en ons na te laten denken waar we eigenlijk mee bezig zijn. Het opofferen komt in allerlei vormen voor en helaas ook in extremere vormen, die ik hier verder niet ga benoemen. Maar een mooi voorbeeld van “opofferen” vind ik deze:

Naast dat het Goede Vrijdag is vandaag, is het ook de dag van “Roze”. De Dag van Roze is een internationale dag tegen pesten. Deze dag heeft de volgende oorsprong: Op een school ergens in oost-Canada zagen twee jongens dat er iemand gepest werd. Deze jongen had een roze shirt aan. Uit respect en om deze jongen te ondersteunen, besloten de twee de dag erop in roze outfit op school te komen. Hun initiatief was in 2007 en in 2012 deden meer dan 8 miljoen mensen aan de "Wear Pink Day" mee. https://www.dayofpink.org/ Voor mij een prachtige en ontroerende gebeurtenis om te laten zien hoe we elkaar kunnen helpen, hart onder de riem kunnen steken en in te gaan tegen negatief gedrag. Jezelf opofferen aan een kruis gaat misschien wat ver, het aantrekken van een roze shirt kan dus ook!

Fijne paasdagen allemaal!

Kristina heeft tijdens de telefoon gesprekken die ze met verschillende van jullie heeft gehad gevraagd wat jullie ondanks de Corona crisis vinden van de komende Lente. 

Lente zou het thema zijn geworden in van het huisblad "De Hoofdzaak" Deze komt ieder kwartaal uit. 

De vraag van Kristina was:                                          

Hoe ervaar jij de lente en hoe is dat nu met het corona virus?

Hiernaast de antwoorden (sommige anoniem en sommige met naam.)

(Anoniem): Ik vind de lente normaal een leuk seizoen, alles staat in bloei, de bomen worden weer groter en alles is groen. Maar nu met corona vind ik het niks, niet veel aan. Je kunt alleen maar afwachten hoe de situatie gaat verlopen.

(Marleen): Ik vind de lente een fijn seizoen. Alles staat in de bloei, je ziet veel kleuren. Ook zie je vlinders en vogels, dat vind ik ook leuk. Nu met corona vind ik de lente nog steeds hetzelfde. Ik geniet er nog steeds van. Enige wat ik merk is dat het stiller is op straat, iedereen blijft binnen. Dat is wel jammer.

(Simone): Ik vind het een leuk seizoen, heerlijk zelfs. Ik geniet van de zon, alles staat in de bloei. Ik vind het ook een van de mooiste seizoenen, de lente. Door de omstandigheden met corona veranderd er eigenlijk niks voor mij, de lente is voor mij nog steeds hetzelfde. Ik geniet er nog steeds van zoals altijd.

(Geert C): Ik vind de lente lekker! Goed weer, naar buiten gaan, gewoon lekker! Nu door de corona omstandigheden is het een beetje minder. Je kunt minder doen, je zit vooral thuis. Dat is wel jammer.

 (Anoniem): Tuurlijk vind ik de lente een mooi seizoen! Alles komt er mooi uit, de zomertijd gaat in en dus blijft het langer licht. Ik vind het een fijne tijd en geniet ervan. Nu de gang van zaken rondom corona is wel een toestand, het duurt lang en je weet niet wanneer het ophoudt. Ik vind het ook een beetje zorgelijk. Maar ik geniet zeker niet minder van de lente, net zoveel als normaal. Vooral als de vogels gaan fluiten, dat vind ik mooi.

(Cor): Zodra de lente er is wordt het warmer en verlang ik nog meer naar de zomer, de warmte. Het betekent ook dat de winter over is en dat vind ik fijn want ik hou niet van de winter en die kou. Nu door corona mis je een hoop vind ik, zoals je dag invulling. Je kan niet naar de dagopvang, therapie en andere dingen doen. Ik ervaar de lente hierdoor wel anders ja. 

Hoe een bijzondere verjaardag, toch een bijzondere verjaardag werd.

Ik had er niets van verwacht, géén bloemen, géén telefoontjes, géén appjes, géén kaartjes,
géén gebak en géén bezoek, dat thuis moest blijven vanwege de corona crisis.

Ik wachtte niet op bijzondere momenten, maar ik maak toch de gewone momenten, bijzonder.

Foto van alle verjaardagskaarten en bloemen die Trees kreeg.

En hierboven een gezongen verjaardagwens. Mooi hé!