14. Ingezonden
Het ‘nieuwe normaal’?
Door Jacques Schmoller (geschreven in de Coronatijd)
Het zal in de geschiedenis niet vaak zijn voorgekomen, zoveel (schijnbare) eensgezindheid. In deze tijd stelt de hele bevolking slechts één vraag: “Wanneer eindigt de pandemie en kunnen we weer normaal doen?” Hierbij maakt het niet uit of je in politiek opzicht progressief of conservatief (of iets hiertussen) bent. Ook maakt het niet uit of je in een grote stad of op het platteland (of iets hiertussen) woont. En of je nu een kind bent of ervaringsdeskundige van 100 jaar oud (of iets hiertussen).
Hoewel inmiddels ruim 17 miljoen Nederlanders lijken te zijn opgeleid tot viroloog of epidemioloog, is over het algemeen de kennis over het Covid-19 (of corona)virus en over de verspreiding hiervan beperkt. En blijkt de fantasie vaak groot te zijn. Aangezien ik ook onvoldoende medische en microbiologische kennis heb, kan ik slechts van de zijkant iets roepen….., eh, schrijven.
We maakten in Nederland ruim een jaar geleden vooral via de media voor het eerst kennis met het virus. En hoewel iedereen in het begin dacht dat het met een paar weken of wellicht een paar maanden voorbij zou zijn, bleek het virus zich te gedragen als visite (in de pre-coronatijd) die ‘s avonds om half twaalf nog steeds geen aanstalten maakt om te vertrekken. Dit ondanks de vele maatregelen zoals de avondklok en in het algemeen de ‘lockdown’. Of die nu intelligent was of niet. En sinds het begin van dit kalenderjaar ondanks de vaccinaties.
De hele vaccinatieprocedure is een verhaal op zich. Want hoewel chronisch zieke mensen volgens de experts tot de risicogroep behoren, is de inenting van deze groep er (nog) niet. Of op zijn best nauwelijks. En dan laat ik de gezonde medemens nog buiten beschouwing.
Zoals altijd bij epidemieën en pandemieën is er een minderheid van de bevolking dat zich niet wil laten vaccineren. Dit kan vanwege religieuze motieven of wantrouwen tegen de overheid die deze vaccinatie oplegt of schijnt op te leggen. Of misschien komt dit wel omdat die mensen bang zijn voor een prikje.
Als op een gegeven moment er voldoende mensen gevaccineerd zijn: hoe dan verder? Terug naar het oude normaal? Of was dat ‘normaal’ helemaal niet zo normaal, maar eigenlijk abnormaal? Moet er daarom een ‘nieuw normaal’ komen?
Waarschijnlijk kan iedereen wel iets verzinnen dat in de periode voor de pandemie ‘abnormaal’ was, maar dat door veel mensen als ‘normaal’ werd beschouwd. Maar of het leven compleet gaat veranderen als de beperkende maatregelen zijn opgeheven betwijfel ik ten zeerste. Al is op dit moment nog onbekend welke bijwerkingen de vaccinaties allemaal hebben...
Nijmegenaren zullen dan niet stoppen met nuilen, noch zullen Limburgers dan met een harde G gaan praten. Ook zullen werkgevers dan niet gaan zeggen: “O, heeft u een baaldag? Blijf dan maar lekker thuis met betaald verlof.” De problemen die er waren (en er vaak nog steeds zijn), zullen niet zomaar zijn verdwenen.
Nederlanders zijn doorgaans een behoudend volkje en ‘wij’ zijn niet zo gek op verandering. Ook niet als die verandering een verbetering betekent. Want ‘wij’ hebben het goed en behoren niet alleen tot de top van de meest welvarende landen ter wereld. Ook met veel welzijn en waar de meeste mensen een gelukkig leven leiden.
Aan de andere kant schreef de Griekse filosoof Heraclitus 2500 jaar (kan een maandje meer of minder zijn) geleden: “Niets blijft behalve verandering.”
Veel succes, wijsheid en sterkte.
.